وقتی یادت نمی‌ آید

فراموش می‌شوم
راحت‌تر از ردپایی بر برف
که زیرِ برفی تازه دفن می‌شود،
راحت‌تر از خاطرۀ عطرِ گیجی در هوا
که با رهگذری تازه از کنارت رد می‌شود،
و راحت‌تر از آن‌که فکر کنی
فراموش می‌شوم

و چقدر دروغ گفتن در پاییز راحت است!
وقتی یادت نمی‌آید
کدام پنج‌شنبه عاشق‌ترین زنِ دنیا بودم
و کدام پنج‌شنبه چشم‌هایم آن‌همه ابری بود

یادت نمی‌آید…
و سال‌‌ها کنار همین شعر خواهم ایستاد
و هی به ساعتی نگاه خواهم کرد
که عقربه‌هایش
درست روی آخرین دیدار
از کار
افتاده‌اند

( یادم نبود
پاییز فصلی است
که تمام درختان خواب آن را دیده‌اند )

این‌جا کجاست؟
کدام روزِ کدام سال است؟
من کی‌ام؟
من حتی نام خودم را فراموش کرده‌ام

می‌ترسم یکی بیاید و
با اولین اسمی که صدا می‌زند لیلا شوم
می‌ترسم
دوباره بخواهد شعرِ تازه بخوانم
می‌ترسم
یادش نباشد، دیگر
« چنان‌که افتد و دانی » برای من دیر است
و فراموش کرده باشد
یک‌روز قول دادیم
قرارهایمان را
فراموش کنیم‌.