خاموش می‌کردی دلم را بعد می‌رفتی

قصد مرا کردی ولی مقصود یادت رفت
او را که قلبش زاد‌گاهت بود یادت رفت

یک عمر معبد ساختی از شانه‌های من
اما نمی‌دانم چرا معبود یادت رفت

در شهر پر آوازه‌ ام - در مردمک‌ هایم -
کم بودی و جبران این کمبود یادت رفت

ذهنت شبستا‌نی پر از زن‌های خوشبخت است
حق داشتی تنهایی‌ ام را زود یادت رفت

خاموش می‌کردی دلم را بعد می‌رفتی
این گرد‌سوز کهنه‌ی پر دود یادت رفت

پیشانی‌ ام دلتنگ لب های تو بود اما
هنگام رفتن بوسه‌ی بدرود یادت رفت