در حصرِ مرگ

من در سکوتِ مطلقِ شب غوطه‌ور شدم
مسحورِ ماه واژه سرودم، سحر شدم

پرچینِ خانه‌ی غزلم را کسی ربود
در حصرِ مرگ ماندم و ویران‌کپر شدم

من چشم و گوش بسته‌ی او بودم از قدیم
او رفت، بعد رفتنِ او کور و کر شدم

گفتم: مرا خبر کن اگر رفتنی شدی!
بعد از تمامِ شهر از او باخبر شدم

صدها هزار غصه درون من است و حیف
این قصه هم گذشت و بدونِ تو سر شدم