به قلمِ مریم یکشنبه پانزدهم مرداد ۱۴۰۲. ساعت 15:21
حسرت نبر به خوابِ درختانِ جنگلی
هر چند مخملی.
حسرت نبر به راحتِ ساحل
به خوابِ کوه
هر چند باشکوه.
حسرت نبر به خلوت و خاموشیِ کویر
هر چند دلپذير.
گیرم که ما
چون موج و ابر و طوفان
بی آشیانه ایم
و در تمامِ عمر،
از غربتی به غربتِ دیگر روانه ایم
اما غمت مباد!
آن ها « همیشه » اند و فراموش می شوند
ما لحظهایم،
لحظه
ولی جاودانهایم!
برچسب : نویسنده : myredrose بازدید : 52