نباید خواب می موندم!

دیشب ساعت از یک گذشته بود خوابم برد اما صبح توی خواب، ناخودآگاه انگار که چیزی یادم بیفته هراسون از خواب پریدم. گوشیم رو از میز تختم برداشتم و چشمم چرخید سمت ساعت. خدای من.. خواب موندم. زود گوشیم رو از حالت پرواز درآوردم. یادم رفته بود کد رو بهش بدم. شاید وقتی خواب بودم و گوشی رو حالت پرواز، زنگ زده. هیچ پیامکی برام نیومده بود؛ الانم دیگه بی فایده بود زنگ زدن بهش و کد دادن. امیدوارم به مشکل برنخورده باشه.

درد لعنتی بیدار شد. گوشی رو از سکوت درآوردم گذاشتم کنارم. رفتم صورتم رو شستم برگشتم دوباره رو تختم دراز کشیدم. یه پیم هندزفری رو زدم گوشیم، موسیقی گذاشتم صداش رو کم کردم و از درد چشام رو بستم. مدتی ساکت همون حال موندم. هجوم دردها بود اما استراحت هیچ کمکی بهِم نمی کرد. افت فشار بدترم می کرد، باید اول به فکر صبحانه باشم. کلافه لب تخت نشستم. رفتم جلو آینه موهام رو شونه کردم. چقدر رنگم پریده بود. ویتامینه لب رو برداشتم و زدم. بعدش رژ مدادیم رو برداشتم نگذاشتم ردِ درد رو چهره م بمونه.

رفتم آشپزخونه ام کتری رو گذاشتم و برگشتم اتاقم پشت میز کار نشستم. حس می کنم هنوز خسته م و خواب درست درمونی نکردم. دیروزم همین طور هول بیدار شدم تا اولین نوبت دکتر رو بگیرم و جا نمونم. حوالی ده هم تا می خواست خوابم ببره، پسرم گفت قول دادی بریم بیرون خرید پس پاشو. ظهر که گرمازده برگشتم نتونستم استراحت کنم و فقط کار کردم.   این راز تقدیم شما!!...