جزر و مدها

شب به پیش می آید و بعد، دیگر پس نمی نشیند
و فنجان ها و کتاب هایمان را همچون جزایری بر کف اتاق رها می کند. 
شناوریم ما من و تو
و دوریم از هم همچو قهرمانان جوانِ
این دو رمان که تازه، کناری شان نهاده ایم. 
سعادت یعنی همین: 
خرامیدن، تنها،
زیر نورِ یک ماه،
که جزر و مدهاش یادآور خودِ ماست 
و فاصله ی ما
و هر چه پشت سر گذاشته ایم. 
چراغ، روشن مانده و پرده به نور راهِ ورود می دهد.
این ها همه، قول و قرار ما بود.
حتم روزی دوباره، سر وقت شان می رویم.